Her gün gördüğümüz davranışçılığa daha açık bir örnek ereyim. Olasıklıkla kötü bir davranışta bulunan çocuklarını özür dilemeye zorlayan ebeveynleri görmüşsünüzdür. (Amcadan özür dile bakayım.) Burada amaçlanan nedir? Çocuğunu özür dilemeye zorlayan ebeveyn, onun birdenbire sihirli biçimde davranışlarından pişman olacağına veya bunlar yüzünden üzülmeye başlayacağına inanıyor mu gerçekten? Hem de tüm bilimsel kanıtlat bunun tersini gösterirken? Ya daha kötüsü, içtenliğe hiç önem vermediği ve yalnızca uygun sözcüklerin söylenmesine dikkat ettiği için çocuğun gerçekten pişman veya üzgün olup olmadığını umursamıyor mu? Zorla özür diletmek, çocuğun içten veya gerçek olmayan başka şeyler söylemesine de neden olur. Bunun yaygın olarak bilinen diğer adı "yalan söylemek"tir. Bu örnek yalnızca davranışa önem veren Skinner'ci düşüncenin, çocuklarla ilgili görüşlerimizi nasıl dar alana sıkıştırdığının ve yaklaşımlarımızı nasıl çarpıttığının örneklerinden biridir.
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.