“_Ne kadar güzel, _dedi Glaucus, neredeyse fısıldamıştı.
_ bu yüzden yeryüzüne “Ana” diyoruz. Güzel sevgisini tüm çocuklarına eşit olarak dağıtıyor; hatta doğanın güzelleştirmeyi reddettiği verimsiz arazilere bile gülümsüyor yeryüzü; ötelerde, lavların yaktığı çorak toprakları bile koca yemiş ağaçları ve üzüm bağlarıyla taçlandırıyor. Ah! Böyle bir anda ve manzarada, bir kır perisinin o yeşil fistolardan çıkıp da gülümsediğini hayal edebiliriz veya bir dağ perisinin adımlarını takip edip ormanın derinlikler de kaybolabiliriz. Fakat maalesef, güzeller güzeli Lone, sen yaratıldığında periler yok oldu!”