Bir millet tehlikede kaldığı vakit,onu fertler kurtarmaz.Bizzat millet kendi kendinin kurtarıcısı olur.O dakikada fertlerin fevka’l nasût (insanlık üstü) bir ruh ile musahhir olduğunu (bir ruha teslim olduğunu), ferdi iradeler sukût ederek (susarak) umumi (genel) bir iradenin bütün vicdanlarda nefs-i mütekellim-i vahde (olgunluğa ulaşmış tek bir nefis) kesildiğini görürüz.Millet, fertlerine semavi yahut içtimai (sosyal) bir mefkûre (ülkü) suretinde tecelli ederek (ortaya çıkarak) onları mev’ud (vaat edilmiş) bir muzafferiyete (zafere) mübeşşir (mücdeleyici) bir cennete davet eder.Hodkamlardan (kendini beğenmişlerden) can sipar (canını feda eden) mücahitler, korkaklardan tehlike-cû (tehlikeli) kahramanlar yapar.Gabilere (ahmaklara) zeka, tembellere faaliyet, lakaytlara gayretkeşlik (gayret) verir.
Sayfa 54Kitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.