insanlığımı yitirirken'de, yitirilmiş bir insanlıktan ziyade, yozo'nun (anlatıcı) bakış açısına girmeyen, onun algıladığı sınırlar içinde eğreti duran, aidiyet hissedemediği için görmekten azap duyduğu bir insanın yaşamını, onun yaşamını okudum. kitabın girişindeki üç fotoğraf sahnesi de çok ilginçti, muhtemelen fotoğraflara bakarak
