Yalnızca bizimle ilgili olan kendimizi sevme, ihtiyaçlarımız karşılandığında mutluluk getirir; oysa, bencillik, kişinin kendisini hep başkalarıyla kıyaslamasına yol açar ve kişi hiçbir zaman tatmin olamaz. Çünkü bu his, başkalarının bizi, kendilerinden daha çok önemsemesini gerektirir ki, bu da imkansızdır. Böylece müşfik ve incelikli tutkular kendini sevmekten kaynaklanırken, nefret ve kızgınlık duyguları, bencillikten doğar. Dolayısıyla, insanın ihtiyaçları ne kadar az olursa, kendisini başkalarıyla karşılaştırabileceği sınırlar da o kadar dar olur; bu da insanın gerçekten iyi olmasını sağlar. İnsanı gerçekten kötü yapan ihtiyaçların çokluğu ve diğerlerinin görüşlerine bağımlılığıdır.
Sayfa 64 - RousseauKitabı okudu
·
789 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.