Piyanist - W. SZPILMAN /Hayatta kalmanın sıra dışı öyküsü!
"Yalnızdım: Sadece tek bir binada hatta kentin tek bir bölgesinde yalnız kalmış değildim, koca bir kentte yalnızdım."
Piyanist: Bir kitap
Piyanist: Bir film
Piyanist: Hangi haliyle bilirseniz bilin bir acının romanı. Kitabın tanıtımında "1939-1945 yılları arasında Varşova'da hayatta kalmayı başarmış bir adamın sıra dışı öyküsü," yazsa da aslında o adamın merkezinde yok edilmeye çalışılan bir kitlenin öyküsü!
Kurbanlık koyun gibi koluna beyaz bant takılıp gezdirilenlerin,
Üç yaşında kurşuna dizilenlerin,
Gaz odalarında öldürülenlerin,
İşkencenin her türlüsünü tadanların,
Sırf ırkı nedeniyle canından olanların öyküsü!
Ve tüm bunlar Avrupa'nın orta yerinde oluyor. Medeniyetini öve öve bitiremeyen, diğer kıtaları vahşilikle, barbarlıkla suçlayan Avrupa'nın!
Aliya İzzetbegoviç'in çok sevdiğim bir sözü var: "Bunu hiç unutma evlat. Batı hiçbir zaman medenî olmamıştır ve bugünkü refahı, devam edegelen sömürgeciliği; döktüğü kan, akıttığı gözyaşı ve çektirdiği acılar üzerine kuruludur."
"Bu insanlar Almanlara ne yapmıştı?" (s. 96)
Annelerinin gözü önünde çocuklarını öldürüp bundan zevk duyacak kadar, soylarını kurutmaya gidecek kadar? İnsan insana bunu neden yapardı? Değil miydi ki "bu dünyadaki en büyük ülkü insan sevgisi" Ama olur mu? "İnsanlar iyilikten çok kötülük yapmaya yazgılı." (s. 231)
"Daha birkaç gün önce canlı olarak gördüğümüz dostlar da vardı aralarında, şimdi yıkıntıların altında yatıyorlardı..." (s. 57)
6 Şubat depremi için ne kadar uygun satırlar değil mi?
Hatay'da depremden zarar gören okulda piyano çalan öğretmeni hatırlıyor musunuz?
Aklımıza Piyanist filmindeki o meşhur sahneyi getirmişti. Ve öğretmeni açıklama yapmıştı: "Acımızı notalarla gösterdik."
Acının dili de notası da yoktu oysa. Bazı acılar dilsizdi. Ne kitaplar anlatabiliyordu ne de filmler. Ne kadar "otobiyografik" de olsa...
Toplama kampları, salgın hastalıklar... Yıllar önce "Hayat Güzeldir" isimli bir film izlemiştim. Can evimden vurmuştu beni. Tekrarını izlemeye cesaret edemedim. Birkaç yıl önce 
Çizgili Pijamalı Çocuk isimli bir kitap okudum, hâlâ durup durup aklıma gelir. Bu kitabın filmini izledikten sonra okumaya kolay kolay cesaret edemezdim kıymetli bir dostun armağanı olmasaydı eğer. 21. yüzyılın durup durup darbe yiyen duygusal insanlarıyız biz. Zihnimiz allak bullak, kaldıramıyor artık her acıyı. İddia ediyorum, topluca psikiyatra görünsek çoğumuz teşhis alıp çıkarız içeriden. O yüzden okumadan önce sağlam bir psikolojide olmamızı dilerim.
"... okumaya başladım ama okuduklarımın tek sözcüğünü bile anlamıyordum." (s. 190)
Alın işte aklımızın dağınık olduğunun en güzel ispatı. Durup durup aynı paragrafı yeniden okumuyor muyuz çoğumuz! Bunu paylaştığımda bir okur yorum yapmıştı: "Bazen bir kitabı okuduğumu dahi unutup yeniden okuduğum oluyor."
21. yüzyılın ayakta kalmaya çalışan insanları için 20. yüzyılın hayatta kalma mücadelesini okumak bu yüzden hayli zor gelecek!
Ama okunmalı,
Okunsun ki tarih unutulmasın,
Unutulmasın ki ders çıkarılsın,
Ders çıkarılsın ki yeniden yaşanmasın.
Zira bazı acıların bir kez yaşanması bile hayli tüyler ürpertici...
"Yarın yeni bir hayata başlamalıydım." (s. 224)
Bazı kitapları okumak yeni bir hayata başlamak gibi adeta. Çünkü onu okuduktan önceki senle okuduktan sonraki sen asla aynı kişi olmuyorsun. Haliyle başlıyor yeni hayatın.
Piyanist de öyle bir eser.
Otobiyografik... Fotoğraflar ve eklerle desteklenmiş gerçeğin bir belgesi.
Eserin sonsözünde diyor ki: "Bu kitabın ne önsöze ne de sonsöze gereksinimi var." Ve ben de ekliyorum: Ne de bir incelemeye...
Szpilman'ın hayatta kalma mücadelesi öyle gerçek, öyle tüyler ürpertici, öyle acı verici ki zaten okumaktan kendinizi alamayacaksınız.
··
1.665 görüntüleme
Filmi yapılırken hakkı verilen eserlerden...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.