Babamı hiç ummadığımız bir zamanda çok ani şekilde kaybettik. O kadar garip ve inanılması güçtü ki, cenazeden 3 gün sonra durumun farkına varıp ağlayabildim. Hala daha her sabah uyandığımda, içeride odasından çıkıpta kahvaltı masasına geliverecekmiş gibi oluyorum. Sık sık farkında olmadan sofraya da 4 tabak çanak koyuyorum. "Ölüm"; ölene değil, ardında bıraktıklarına(ölüm) demişler.
Sanki o hala yaşıyor da, asıl biz ölmüşüz. Canım babam inşallah güzel yerlere gitmiştir.
Bence ikisi de çok zor. Yavaş yavaş kaybettiğinde çok acıtmayacağını düşünsen de, kendini hazırladığını zannetsen de zor geliyor maalesef. Hele ki konu ölümse...
Yavaş yavaş kaybetmek daha kötü , hiçbir çare gelmez ve sadece seyirci olursun . Bu yıpratır , ama ani olanlarda bı sure sonra daha kolay hayata devam edersin
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.