Ne zaman kafamda "korku" sözcüğünü canlandırsam, hemen ardından "korkusuzluğu" ve aslında bunun nelere yol açabileceğini düşünüyorum. Sanıldığının aksine, korku; hala hissedebilmekte oluşun güzel bir göstergesidir. Kendi kendinin dilini yiyen, soğuğu hissedemeyip donarak ölen veyahut acı nedir bilmeyerek ateşte kendini yakan CIPA hastalarını düşünelim. Korku kavramını algılayabilecekleri biyolojik bir mekanizmadan yoksun oldukları için ancak 20 yaşlarına kadar yaşayabiliyorlar. Yani temele indiğimizde, yaşayabilmemiz için öncelikle korkmak gerekir. Korkunun Felsefesi'nde, Svendsen yükü üstümüzden alıp, bize bu duyguyu irdelememize; hayatta kalma dürtüsü olarak korku, politik korku, medyatik korku, sinematik açıdan korku gibi mukayeselerle yardım ediyor. Ve günün sonunda fark ediyoruz ki: İnsan sahiden de, olumlu/olumsuz bütün duygusal repertuvarını deneyimlemek istiyor.

Korkunun FelsefesiLars Svendsen · Redingot Yayınevi · 2017165 okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özgür Genç