Birinin gidişinin ardında kalan tuhaf boşluğu nasıl tarif edebiliriz? Uzun yıllar sürmüş bir evlilik, alışkanlık, sevgi ve kabullenişin bir araya getirdiği tatlı- ekşi bu kokteyli aynı formülle hangi barmen bir kez daha hazırlayabilir? Cevap, hiçbiri. Kaderin ilmek ilmek dokuduğu bir buluşma, belki rastlantısal bir tanışma, törpülenerek alışma ve bir gün kendi elinden ayağından daha yakın gelen biriyle vedalaşma. Hayat ne acımasızsın. Yazar, ölen karısının ardından bir çeşit günce tutuyor. Bugün de ölmedim ve kederli bir çaresizliğe de sürüklenmedim, diyor. Yazmak neye yarıyor? Delirmemek için yazdım, diyen yazarlara selamla unutmamak için yazdım, diyebilir. Ölen birinin ardından zamanla hafifleyen o kesif duygunun getirdiği suçluluk duygusunu bilirsiniz. Ya da umarım bilmezsiniz. Yüzünü bir gün gözünüzün önüne getirememenin ya da sesini hatırlayamamanın getirdiği korkuyu. Kitapta insan hiçbirine kapılmıyor. Bu hafif acılı bir üzüntü hikayesi. Acıyor ama ağık aksak da olsa yürümeye devam ediyorsunuz. Bahçede onun diktiği güller solup tekrar açmaya, yazdığı kitabın yeni baskıları çıkmaya, evdeki eşyaları hiçbir şey olmamış gibi askıda durmaya hatta adresine indirim kuponları postalanmaya devam ediliyor. Hayatın böyle gamsız devam etmesine yazar yazarak tepki gösteriyor. Bu durumu protesto gibi. Yazar yerine benim haykırasım geliyor. Dönme dur sen de kahpe dünya.

DulJean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20133,958 okunma

·

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

çiğdem demirhan