Aniden, Fitnat'ın iki gözünden birer damla yaş aktı, ağzını açıp, dilini hareket ettirip bir şey söylemek istedi. Fakat kendi vücuduna hiçbir hükmü geçmedi. Çabaladı, çabaladı... Söyleyemedi. Bir iki defa daha seyrek seyrek nefes aldı. Sonunda nefesi de tükendi.
Ah... Görmeliydiniz, o güzel yanakları, kırmızı renklerini atıp nasıl sarardı. Bu değişim güzelliğini daha da arttırdı, kendisine çok yakıştı. Heyhat! Hani o Fitnat'ın güzel yüzü, o nazik vücudu, o narin bedeni? Odanın ortasında yayılmış, al kanlar içinde kalmış, gözleri donmuş, görmez; dili kurumuş, söylemez... Ne kadar bağırsan, işitmez... Cansız! O akıl... O zekâ... O zihin... O incelik... O merhamet... O şefkat... O aşk... O sevgi... Ne oldu? Nereye gitti? Nereye uçtu? Fitnat'ın yüreği, nasıl oldu da her histen arındı? O hislere ne oldu?
Sayfa 153Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.