Onlar, Nefret Çağı çocuklarıydı. Başkalarına karşı nefretten başka hiçbir şey duymuyorlardı. Tek önemsedikleri güçtü. Karayollarında kolayca edindikleri silahlarını ustaca kullanmaktı önemli olan. Bir de kararlılık. Hızlı bir at ve keskin kılıç.
Ve de yoldaşlar. Dostlar. Arkadaşlar. Çünkü tek başına olan ölürdü- açlıktan, kılıç darbesinden, oktan, mızraktan, ipten, ateşten ölürdü. Tek başına ölürdü- şişlenirdi, kafasına vurulurdu, tekmelenirdi, ırzına geçilirdi, oyuncak niyetine elden ele dolaştırılırdı.
Sayfa 432Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.