“Ah, sevgilim!” Dalıp gittiği yerlerden geri döndü. “Aldırma bana.” Yine bir araya gelivermiştik. “Biz aslında biriz ikimiz. Bile bile birbirimizi yanlış anlamayalım.”
“Yanlış anlamayacağız.”
“Ama insanlar öyle yapıyorlar. Birbirlerini seviyorlar ama bile bile yanlış anlıyorlar, kavga ediyorlar, sonra da birdenbire… artık ‘bir’ olamıyorlar.”
“Biz kavga etmeyeceğiz.”
“Etmemeliyiz. Çünkü dünyada yalnızca ikimiz varız. İkimiz bir de ötekiler. Aramıza bir şey girerse, o zaman ‘biz’ diye bir şey kalmaz, ötekiler de hakkımızdan gelir.”
“Hakkımızdan gelemezler” dedim. “Çünkü sen çok cesursun. Cesurlara hiçbir zaman bir şey olmaz.”
“Ölürler sonunda tabi.”
“Ama bir tek kere.”
Sayfa 170Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.