Fyodor Dostoyevski belki de şuanda da yıllar önce de yıllar sonrasında da dünyanın en ünlü yazarlarından biri olarak okumaktan hep en korktuğum yazardır. Kitapları bana her zaman çok ağır bir yükmüş gibi gelmiştir. Sebebinin konularından ziyade konuları Dostoyevski'nin ele alış biçimi, aktarışı , oluşturduğu karakterleri olduğunu düşünüyorum. Her bir cümlesi bana inanılmaz derece ağır gibi geliyor ve o cümleleri somut bir şekilde taşımaya çalışışımı hissediyorum.
Yazarımızın dilinin ağırlığı da bana çok etki ediyor okurken. Gözümü hep korkutan bir üslubu olmuştur şimdiye kadar nedense. Soğuk geliyor bana. Soğuk ve uzak..
Bu düşüncelerimi yenmeye çok çalıştım ve Rus edebiyatına yoğunlaştım belki sorun bununla ilgilidir diye ancak en sevdiğim yazar
Lev Tolstoy iken Dostoyevski'ye olan korkum ve uzaklığımı Rus edebiyatına bağlamam olanaksız görünüyor.
Suç ve Ceza olmuştu. Onu da okurken çok zorlanmıştım ama ilk okuduğum eseri olmasına rağmen gerçekten diğerlerine göre beğendiğim bir eser olmuştu.
Bu eser hem boyutuyla (1025 sayfa) hem de konusundan dolayı başlamaktan uzak durduğum bir kitap oldu. En sonunda okuduğum inanılmaz beğenildiğini yansıtan yorumlarla beklentim yükseldi ve başladım.
Konusundan kısaca bahsedersem;
3 kardeşimiz var. Dimitri, İvan ve Alyoşa. Üçü de babalarından nefret ediyorlar ve bir şekilde biribirlerine de ona da hep uzak yaşamışlar, aile bağları yok. Dimitri deli dolu, sağı solu belli olmayan, şımarık denebilcek bir karaktere sahip, İvan tamamen mantığıyla hareket etmeye çalışan, akılcı bir karaktere sahip. Alyoşa ise melek denebilecek kadar iyi kalpli ve kendini tamamen dine adamış bir karakter.
Dimitri'nin anne mirası 3 bin payını babasının vermemesi üzerine bu üç kardeş bir araya geliyor ve farklı nedenlerden babalarına olan nefretlerini gün yüzüne çıkarıyorlar, sorunları çözmeye çalışıyorlar. Dimitri ve babası aynı kadın (Gruşenka) aşık oluyorlar ve bu kadın yüzünden aralarındaki kapışma hız kazanıyor. Aynı zamanda Dİmitri'nin birlikte olduğu kadına ise (Katerina) İvan aşık oluyor ve aralarında bir ilişki başlıyor. Bütün bunlar olurken babaları bir gün öldürülüyor ve 3 binin de çalındığı anlaşılıyor. Bir numaralı şüpheli Dimitri oluyor ve soruşturma başlıyor. Kardeşler hep ölmelerini istedikleri babalarının cinayetini abilerinin yapmadığından eminler ve hep üvey kardeş smerdeykov'u suçluyorlar. (yıllarca onlardan ayrı aşçı olarak evde yaşayan).
Kitap o kadar uzundu ki nereden başlasam bile bilmiyorum. Kendi içinde bölümlere ayrılıyor. Her kardeş için uzun uzun kendi düşünceleriyle birlikte anlattıkları bölümlere ayırmış kitabı yazarımız. Bir sürü olay, ve ek yaşanan konudan bağımsız şeyler de anlatılmıştı. Çok çok uzundu. Her olay en ince detayına, betimlemesine kadar gözler önüne serilmişti. Okurken beni çok yorduğunu söylemeliyim bu durumun. Belli bir akış olmadan sayfalarca tek bir konuşma ve tek düze bir anlatım vardı.
Kitap birçok bölümden oluşsa da bana kalırsa 3 kısımdan oluşuyor. İlk kısım yaklaşık 200-300 sayfa süren ve tamamen felsefik konulara değinilmiş, olay örgüsünden bağımsız yazarımızın dünya ve inanç hakkında kendi görüşlerini okuyucuyla buluşturduğu kısım. Bu kısım herkes tarafından çok beğenilse de benim en acı çekerek okuduğum ve bir noktada pes edip neredeyse bırakacağım kısımdı. Yazarımızın her ne kadar görüşleri mükemmel olsa da bunu aktarışı ve sayfalarca bitmek bilmeyen uzun paragraflarla bu felsefik konuları detaylandırması beni çok sıktı. Özellikle manastırda geçen kısım çok sıkıcıydı bence. Sonrasında biraz daha açıldı ama yine de bana göre değildi o kısımlar. Çok ağır geldi kullanılan dil ve aktarış şekli.
Herkesin bayıldığı "büyük engizisyoncu" bölümü güzeldi ve not alarak okuduğum bir bölüm oldu ama herkesin abartması yüzünden beklentim çok yükselmişti.Yine kullanılan dil ve uzatmalar yüzünden odağımı kaybederek okudum maalesef ve bu durum da beklentimi karşılamamasına sebep oldu bu bölümün.
İkinci bölüm tamamen felsefen çıkılan ve cinayetin işlendiği kısmı aktaran, biraz daha karakterleri çözmemizi sağlayan kısımdı. Bu en sevdiğim bölüm oldu ve inanılmaz bir hız kazandı eser. Akıp gitti bir anda. Tahmin edilebilirdi ve zaten yazarımız şaşırtma yapmak istememişti bence çünkü dediğim gibi polisiye kitap olarak bakılmamalı kesinlikle. Sonu da , her bir olay da tahminimce gelişti ama yine de akıcıydı. Psikolojinin dibine vurulduğu kısımdı.
Üçüncü kısım ise cinayeti araştırdıkları ve mahkemenin olduğu kısımdı. Burası da başta akıcılıkla devam etse de 1000. sayfaya doğru artık cümleler uzamaya başlamış gibi geldi ve dikkatim dağıldı okurken. Çok iyi değildi.
Kitaba herkes sadece polisiye gibi bakmayın diyor ve haklılar da ama geri kalan kısım bence akıcı değildi ve zor okunuyordu. İnanç bakımından papalığı eleştirmesi, hristiyanlığın son geldiği noktaya değinmesi güzeldi ama araştırmalar yaparak anlamaya çalıştım. Tanrı var mı yok mu kısmına da değinmişti ama bana çok geçmedi zorlandım okurken bu kısımları da.
Felsefe kısmı araştırma isteyen kısımlardı benim için. Dikkatim uzun cümlelerle çok dağıldı ve mesajlara ulaşamdım.
Polisiye kısmı ve insan psikolojisi bakımından güzeldi. Yazarımız bir sürü karakteri ele aşmıştı ve yaşanan psikolojiyi inanılmaz aktarmıştı.
Katerina, Smerdyakov,Alyoşa, İlyuşa en sevdiğim karakterler oldu.
Çok farklı noktalara değinilmişti. Her şeyden bahsedilmişti diyebileceğim bir eserdi. İlyuşa ve ailesinin anlatıldığı kısım konudan bağımsız gibi gözüken ama en çok içime dokunan duygulandığım kısım oldu.
Genel olarak yazarımızın son eseri olması ve bu 3 kardeşe kendi karakterinden parçalar katarak aktarması, bir bakıma kendini ,görüşlerini yansıttığı bir eser olmasından dolayı okunması gereken bir başyapıt olarak görüyorum bu kitabı. Çok uzun ve herkesin okuyabileceği bir kitap değil. Sağlam ve boş bir kafayla yavaş yavaş okunmalı, her cümle üzerine düşünülmeli. Beni şuana kadar okurken en çok yoran eser oldu.
Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202334,6bin okunma
·
93 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
