Lise yıllarımda Asimov' un bütün kitaplarını okuyup hayran kalmıştım. Bilim kurgu kurucu babası beni bu türe alıştırmıştı. Birçok farklı okuma ve yazarla tanıştıktan sonra bile hala zevkle okuyorum bu seriyi. Ancak bilim ve mantığı hikayelerinde çok keskin kullanması, bana göre insan davranışlarına çok büyük etkileri olan din/inanç olgusunu yadsıması gerçekçiliğine zarar veriyor. Bilim kurgu ya da fantazyada gerçekçilik beklememek mi gerekir derseniz, bence hayata/insana temas etmeli, ruhunu da mutlaka hesaba katmalı derim. Binlerce yıl ve milyonlarca gezegene bir ilerleyiş formülü bulduğunu iddia eden ve sapmaları düzeltecek Vakıfları kuran bir bilim adamı ne gerçekçi ve ne de özgürlükçü bence. Hayat kurgudan çok daha olağanüstü, sebebi insanın sadece mantığı ile hareket etmemesi. Aşk, inanç, fedakarlık, adanma vb durumlar insanı genişleten faktörler. Bu nedenle, daha geniş/derinlikli, tahmin edilemez, siyah-beyaz değil gri alanları anlamaya yönelik hikayeleri seviyorum.
