··
482 görüntüleme
Çok güzel inceleme, eline sağlık.
İstanbul adlı denemesine ithafen:
Genelde şairler ve yazarlar İstanbul'u över ama Ataç tam tersi İstanbul'u çekiştiriyor cümlelerinde. Daha çok Ankara'ya hasret. Yani ne kadar doğru olsa da bazı dedikleri katılamadım bu denemesindeki düşüncelerine. İstanbul, öyle ya da böyle bağlıyor insanı kendisine. Kalabalığı bile aranıyor bazen, insan o kalabalık içinde yalnız kalmayı seviyor. Her gün boğazından geçerken düşüncelere dalıyor. Havası, suyu mu bize gerekli olan diyor bir cümlesinde, öyle ya. Bir gün boğazını görmeyiversin eksik hissediyor insan kendini. O yüzden bu bağlılığı açıklayamadı bence ama insan yaşamadığı bir duyguyu açıklayamaz zaten, tek eksiği bu olsun. Ne olur ki başka.
drive.google.com/file/d/1mKj2_oH... pdfini de bırakıyorum okuyun okutturun;)
Bir alıntısına da incelemede yer vermeyi unutmuşum onu da buraya yazmak istiyorum. Oldukça beğenmiştim bu cümlelerini.
“Cânım Efendim, Bilseniz ne kadar severim “cânım” demeyi. Ca’yı şöyle uzatarak… Kısaca söylemenin de bir zevki, bir tatlılığı vardır, bilirim, ama “caaanım” demek daha hoşuma gider benim. Nasıl anlatayım? daha bir âşıkça oluyor, hani “âşık” denince bir de şair anlaşılıyor, işte o mânada, daha doğrusu iki mânasıyla birden. Benim durup dururken: “Cânım…” dediğim de olur.
Bu nasıl güzel bi inceleme olmuş hayran kaldım gerçekten
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.