"Kötü haber, Çiçek dönüyor!" Sesim ne kadar zorlasam da kesik kesik çıkmıştı ama yine de espri yapıyormuş gibi sırıtmayı başardım. Asır duyduğu isimle birlikte elindeki oyun konsolunu bırakıp bana döndü. Ona sadece omuz silkebildim.
"İyi haberse ben gidiyorum," diye mırıldandım. Omuzlarım yer çekimine daha fazla karşı koyamadan düştü. Gözlerim dolmuştu bile ama dişlerimi göstererek gülümsemeye devam ettim. "Nasıl gidiyorsun?"
"Bana ayrılan sürenin sonuna geldik işte. Herkes kendi hayatına dönüyor."
Osman tek kaşını kaldırıp somurtkan bir ifadeyle, "Öylece gidiyor musun yani?" diye sordu.
Gözlerimi kaçırıp başımı salladım. "Sonsuza kadar burada kalamam." Ama bir yanımın bunu ne kadar çok istediğini bilmiyorlardı.
"Sonunda oyun bitiyor yani." Asır çenesini avucunun içine alıp manidar bir şekilde konuştu. Herkesin yüzünde biraz şaşkınlık vardı ama daha çok ne diyeceklerini bilemiyor gibiydiler.
"Uçuşum sabah erken olduğu için şimdi vedalaşmak istedim." Kalbim güm güm atmaya başlamıştı. Konuşurken bir an neredeyse nefessiz kalıyordum. Zor olacağını biliyordum ama bu kadar sarsılacağımı tahmin edememiştim.
Sayfa 351Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.