Her Ay Okuyanlar Kulübü Emre Bey'in birçok kitabını okudum biliyorsunuz. Zaten bu yıl iyi ki tanışmışım dediğim kalemlerden. Her kitabı beni derinden etkilemişti. Ama bu kitabı bende bambaşka bir yere oturdu. İçim burkularak okudum, yer yer de nefesim kesildi. Anlayacağınız çok çok etkiledi beni.
Kitabın konusu ne derseniz aslında belli bir olay örgüsü içinde geçse de genel olarak hepimizin nasıl çürüdüğü. "Yıkıntılı bir gençlik bir şekilde toplanır, yeter ki yıkıntı çocuklukta olmasın" diyerek giriş yapıyoruz. Kitaptaki ana karakterimiz oldukça travmatik bir çocukluk dönemi geçirmiş ve sonrasında herşeyi yoluna koymaya başlamış. Evi, işi ve çocukları ile mutlu mesut yaşarken bir kaza yaşıyor. Bu kazada iki küçük kız çocuğuna çarpıp kaçıyor. Ve tüm hayatı bu olay ile birlikte değişiyor. Önce vicdan muhasebesi, sonrasında gelen krizler, kaybedilen işler ve fakirlik yüzünü göstermeye başlıyor. Meczupluk, kendini arama ve geri dönüş çabaları. "Önce düşünce gidiyor, ardından inanç. Sevgi, hicran, hüzün, hasret ve adalet. Hiçbir duygunun ve hissin kalmadığı yapayalnız bir hiçlik, bembeyaz kara kışta savrulup duruyor." Yani yavaş yavaş çürüyor karakterimiz hem içinden hem dışından.
Vicdan azabı denen şeyinnasıl bir ur gibiinsanı sarıp sarmaladağını okurken hissettim resmen. Elbette nasıl çürüyen bir çağda yaşadığımızı da. Velhasıl daha çok yazmak istediğim şey var ama okumayanlar için büyüyü bozmak istemiyorum. Şöyle derin bir sarsılma için alın okuyun efendim.
Keyifli okumalar dilerim...
