İnsanın ağrısı, sancısı olduğunda hiç olmazsa bağırabilirdi, ama o sürekli olarak trajik bir biçimde
komedi oynamak zorundaydı. Sinirleri yay gibi gerilmişken
gülümsemesi, neşeli görünmesi gerekiyordu, bu sahte neşenin
ne çabalara mal olduğunu, kendine hâkim olmak için her gün
nasıl kahramanca bir güç harcadığını kimseler anlamıyordu.