Valla 526 sayfalık bu kitabın ortalarına geldiğimde bir şey farkettim. O da şu; pessonun günlüklerinin bir araya getirilmesinden oluşan bu kitapta anlattığı onlarcaya duyguyu aslında kendimin de yaşadığıydı. Başlığı o yüzden Kendinizi Okuyun seçtim. Günlük hayatta karmaşık olarak iç içe yaşadığımız çoğu duyguyu cesurca anlatmış ve kitabı okurken bu duyguları fark ettiğinizde sanki ben de bunları hissetmişim diyorsunuz. Pessoa, meğerse bizim yerimize, el feneri tutup karanlıkta tanımsız kalmış çeşitli muhteşem duyguları aydınlatmış, ortaya çıkarmış ve alın bunlar sizde de var demiş sanki… Bir şey daha var… Sayfaların arasında günlüğün dışına çıktığı biraz felsefi, biraz düşündürücü, biraz Tanrı arayışı,biraz da kafa karıştırıcı deneme tadında bölümler var, benim en sevdiğim satırları bu paragraflardaydı. “Evrenin gerçekte kocaman bir saat olduğunu sezdikten sonra bir insanın, Voltaire in bile kuşkulanmadığı saatçiyi nasıl inkar edebildiğini hiçbir zaman anlamadım.” dediği yerde tanrı arayışını görürüz. Ölümü uykuya benzettiği satırları “bilmediklerimiz hakkında fikirlerimize genel olarak bildiklerimizin rengine boyarız” şeklinde açıklarken düşündürücü yönünü anlarız. Yaptığı özgürlük tanımı, hayatın anlamı üzerine kafa yoruşu, yaşamı yanılsamalara benzetmesi, eylemsizlik ve isteme duygularını bir kral örneği ile açıklaması ve yaptığı bir çok ilgi çekici tasvir ve açıklamalar bu kitabı bir yandan günlük olmaktan çıkartıp sanki bir Schopenhauer sanki bir Montaigne okuyormuşcasına bilgelik ve ideal insan anlatan mantık ve düşünce kitabı haline getirdiğine şahit olacaksınız…