But it wouldn't be nothing, nothing without a woman or a girlGöğsünün sol yanındaki yaradan anlamıştı Adem, Havva'sının, içinden bir parça olduğunu... Herkes binyıllarca buna "kaburga kemiğinden yaratıldı" gözüyle baktı ama belki de kimse, göğsünde, artık içinde tutamayacağı o sevginin tezahürü gözüyle bakmayı beceremedi. Adem öyle büyük bir sevgi doğurmuştu ki içinden, kaburgalarını kırarcasına fırlayıp çıkmıştı... Duyguları cisimleşip Havva olmuştu bir an sonra. İnsanlık tarihinde belki de ilk ve son kez bir erkek, aşkı doğurmuştu ve o günden sonra aşkın meyvelerini doğurma görevi artık kadının olmuştu. Doğurmuştu doğurmasına Adem, ama Havva da çok konuşuyordu yani. Öyle çok konuşuyordu ki, Adem bazen kendine yenik düşüp, yalnızlığının sükunetini özler hale geliyordu. Detaycıydı Havva. Her şeyde bir mana arıyor, her şeye bir mana yüklüyor, sürekli bir sorgulama çabası içinde geçiriyordu zamanını. Ademse alışkın değildi buna. O gayet mantık ve netlik içinde sürdürmüştü günlerini bu Cennet Bahçesi'nde. Buraya bu ismi de kendisi vermişti ama ya Havva'nın ettikleri? Verdiği adı bile başka bir şeyle değiştirivermişti. Onun için her şey küçük detaylardan ibaretti. Renkler bile binbir farklı şekle bürünmüştü onun yüzünden. Oysa Adem için mavi, sadece maviydi mesela. Havva'nın bu huylarından sıkıldığında uzaklaştı Adem. Kafasını dinlemesi gerekiyordu. Gitti, kah geri döndü, kah Havva onu bulup geri getirdi. Ama hep döndüler birbirlerine... Ayrı kaldıklarında birbirlerini nasıl da özlediklerini şaşkınlıkla fark ede ede... Öyle bir bağlılıktı ki onlarınki, yasağı bile birlikte çiğnediler. Önce kim yedi yasak meyveyi, kim kimi ayarttı değildi onların derdi. Biri hata yapmış da olsa, merakına yenik de düşse, "bilme"nin büyüsüne de kapılsa, diğeri onsuz yapamayacağının bilincinde, peşinden aynı kararlılıkla devam etti. Cennet Bahçesi artık yurtları değildi, dünyaya atılmışlardı belki ama, hala birbirleriyleydiler. Artık huzur, bolluk bereket falan yoktu belki ama birliktelikleri vardı. Birlikte bu, uğruna cenneti feda ettikleri "bilgi" ile dünyayı da anlamaya, anlamlandırmaya çabalayacaklardı artık. Bir gün kaybettikleri o cennete tekrar kavuşabilmek ümidiyle...
Mark Twain'i ilk kez okumanın keyfiyle bir şeyler söylemek istedim, herkesin bildiği bu öykü hakkında. Hoş, benim bir şey söylememe ne hacet, kendisi bu işi gayet de eğlenceli bir şekilde yapmış. Adem ve Havva'ya, hatta Şeytan'a bile söz hakkı tanımış, herkesin kendi penceresinden olayları aktarmasına fırsat vermiş. Adem'i ziyadesiyle net cümlelerle, Havva'yı ise detaycılığı ve uzunca cümleleriyle bize sunmuş. Aynı olaylara hem Adem, hem Havva bakışı atmamızı sağlamış, ki bunu yakın zamanda okuduğum "Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği" kitabında da deneyimlemiş ve çok da sevmiştim. Şimdi bu kitapta da böylesi bir yaklaşıma denk gelmek beni ziyadesiyle memnun etti bir okur olarak. Öykünün günce şeklinde aktarılması da bence ayrıca hoştu. Gün gün, Adem ve Havva'nın birbirlerine olan tutumları, başlarından geçenler, birbirlerine bakış açılarının gelişimi, esprili ve bir o kadar da kadın-erkek ilişkilerini yansıtır şekilde aktarılmış ki, ben çok beğendim bu uzun öyküyü. Diğer öyküler, kitabı kitap yapan unsurlardan elbet ama salt bu öyküyü okumak dahi yeterli gelebilecek düzeydeydi bence.
Kitabın yaklaşık üçte birlik kısmı bu öyküden ibaret. Onun dışındaki irili ufaklı altı öyküdense, sadece "Sağ mı Ölü mü" ve "1.000.000'luk Banknot" öykülerini beğendim. Diğerleri de fena değildi ama bunlar ayrıca değerlendirilesi türden geldi bana doğrusu.
