Eğer iki genç olarak hem benim hem de “sevgili”nin birbirine eşit derecede âşık olduğu türde karşılıklı aşka düşersek o zaman ikimiz de ötekinin orada gördüğümüzü sandığımız kişi olmasını bekleyecek. “Yansıtma” kelimesini sevmiyorum çünkü Kutsal olanın gücünü alıyor ve onu sözde rasyonel düşüncenin kayalıklarına savuruyor. Ama ikimizin de diğerinde gördüğü, İlahi olanın yürüyen, konuşan insan şeklinde yeryüzündeki yıkıcı, lezzetli, mest edici ve sancılı varlığıdır. Problem şudur ki sıradan bir insan, kadın ya da erkek olarak Kutsal olanı sizin için bir tencerenin suyu taşıdığı gibi “taşıyabilir” ama sizin için Tanrı'yı taşıyan bu kişi Tanrı değildir. “İnsanı” İlahi olanla karıştırmak sadece büyük bir kafa karıştırıcı öfkeye ve aldatılmışlık hissine sebebiyet verir. “Aşkımız gitti” diye ağlamalar olur. Hayır! İlahi olan bir yere gitmedi, sadece özlem dolu kalplerimizin İlahi olanı seyretmesi için onu yeterince uzun süredir taşıyan tencere gitti. Kendimiz gibi bir varlığın Tanrı olmasını beklediğimiz için Kutsal olanın her yerde olduğunu göremeyen, bizim görme yetimizdir. Başka bir çocuğun Tanrı olmasını beklemek fazladır; kimse o kadar yüce olamaz.
Sayfa 30 - Butik Yayıncılık
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.