Ama sanırım, her şey gibi ağlamak da öğrendikçe ve pratik yaptıkça kolaylaşıyor.

Törenden sonra herkese beyaz balon dağıtılıyor ve hepimiz dışarı davet ediliyoruz. Helyum dolu balonların üzerinde mor renkli tombul harflerle JIMMY VE ROBERTA yazıyor. Takım elbiseli (ama aynı zamanda beyaz çorap ve sandalet giymiş) bir adam sevginin her derde deva olduğunu anlatan bir şarkı söylerken balonlar havaya bırakılacak.Dehşet içinde izliyorum. Adım gibi biliyorum ki, o lateks kütlelerin sonu elektrik tellerine dolanmak olacak.Derelerden ve nehirlerden geçip kilometrelerce yol kat ettikleri okyanuslarda balıkların boğulmasına neden olacak,
deniz memelilerinin hayatını tehlikeye atacak o balonlar.

Bu, bir insanda hayranlık duyduğum bir özelliktir. Çenenizi tutabilmeniz akıllı olduğunuzun göstergesidir genellikle. İç gözlem, düşünme ve analiz gücü gerektirir. Çene çalarken bunu yapmaksa zordur.

Öğretmen de tutup bizzat bana, '' Willow bu kitabı okuyunca kendini nasıl hissettin? ''diye sorunca, doğruyu söylemek zorunda kaldım. '' Berbat hissettim.Ay, kendisine iyi geceler dendiğini duyamaz; bizden üç yüz seksen dört bin kilometre uzakta çünkü. Üstelik tavşanlar evlerde yaşamaz.Ayrıca kitaptaki resimler hiç de ilginç gelmedi bana.''