''Bu dünyada korkunç şeyler oluyor. İnsanlığın yaşadığı trajedi, Tanrı'nın aynı anda hem her şeye gücü yeten, hem de iyi kalpli olmadığının ispatı gibi. Bizi seviyor ve durumu değiştirecek gücü var. O zaman acıyı önlerdi, öyle değil mi?''
Camerlengo kaşlarını çatmıştı. ''Öyle mi?''
Chartrand tedirgin olmuştu. Acaba sınırı aşmış mıydı? Acaba bu sorulmaması gereken dini sorulardan biri miydi?
''Şey... Eğer Tanrı bizi seviyorsa ve bizi koruyabiliyorsa, öyle yapması gerekirdi. Ya her şeye gücü yetiyor, ama umursamaz ya da iyi kalpli ama gücü yetmiyor.''
''Çocukların var mı teğmen?''
Chartrand kızarmıştı. ''Hayır, signore.''
''Sekiz yaşında bir oğlun olduğunu düşün... Onu sever miydin?''
''Elbette.''
''Hayatında acıyla karşılaşmaması için var gücünü kullanır mıydın?''
''Elbette.''
''Kaykay yapmasına izin verir miydin?''
Chartrand bunu iyice düşünmüştü. Camerlengo bir din adamı için dünyadan fazlasıyla haberdardı. ''Evet, sanırım.'' demişti Chartrand. ''Elbette kaykay yapmasına izin verirdim ama ona dikkatli olmasını söylerdim.''
''Demek ki bu çocuğun babası olarak ona bazı temel, iyi tavsiyelerde bulunup gitmesine ve hata yapmasına izin verirdin.''
''Eğer sormak istediğiniz buysa, peşinden gidip onu hanım evladı gibi büyütmezdim.''
''Ama ya düşüp dizini kanatırsa?''
''Daha dikkatli olmayı öğrenir.''
Cemerlengo gülümsemişti. ''O zaman çocuğunun acısını engellemeye gücün yetse bile, hayattan kendi dersini almasına izin vererek ona sevgini göstermeyi tercih edersin, öyle değil mi?''
''Elbette. Acı büyümenin bir parçasıdır. Bu şekilde öğreniriz.''
Camerlengo başını sallamıştı. ''Kesinlikle.''
Sayfa 388 - Altın KitaplarKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.