Bugün kendime yerleşiyorum.
Her yağmur damlasıyla doğada ağlayan, ıskalanmış hayatımdır. Günün hüznünü boş yere toğrağğa akıtan damla damla, sağanak sağanak yağmurda bendeki belirsizlikten bir şeyler var.
Yağmur dinmek bilmiyor.. Sesi ruhumu sırılsıklam etti. Ne biçin bir yağmur bu... Sandalyem yağmur duygusuyla sulanıyor, sıvılaşıyor.
Sıkıntılı bir soğuk, buz kesmiş elleriyle zavallı yüreğimi sarıyor. Kurşuni saatler uzadıkça uzuyor, zamanın içinde bitimsizleşiyor: saniyeler geçmek bilmiyor.
Yağmur upuzun, ölgün şikayetini camlara çarpıyor.
Soğuk bir el boğazımı sıkıyor, hayatı solumamı engelliyor. İçimdeki her şey ölüyor - hatta düş kurabildiğime olan güvenim bile! Ne yaparsam yapayım, kendimi fiziksel olarak iyi hissedemiyorum. Gönlümün kaydığı bütün dinginliklerin, ruhumu parçalayan sivri köşeleri var.
Bakışlarımı kenetlediğim bütün bakışlar zifiri karanlık çıktı, günün zayıflamış ışığının izi vardı bunlarda, acısız ölmek için kaftandılar.
Sayfa 192 - Can
·
55 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.