Hüzün dolu bir kitap. Hele kurgu olmadığını, Kafka'nın gerçekten de babasına söylemek isteyip de söyleyemediklerini düşündüğünüzde. Üstelik bir de babaysanız ve bir veya birkaç erkek çocuğunuz varsa...
Kafka babasından çok kendiyle hesaplaşıyor aslında diye düşündüm okurken. Babasına sıklıkla 'yok seni suçlamıyorum' veya 'beni yanlış anlama lütfen' kabilinden sözler sarfediyor. Kendini anlamak, ebeveynlerini anlamak ve onların bizden istemli ve istemsizce nasıl bir kişi yaptıkları anlamaktan geçiyor malesef. Peki bir insan bunu neden yapmalı? Başta kendisiyle ve sonra çevresindeki insanlarla barışık olmak için. Kendi iç alemine gitmekten hoşlanan (hoşlanmak ne demek, bu bir zarurat aslında) veya bunu yapmanın faydalı olduğunu düşünen her insan için bir ilham kaynağı bu kitap klasik literatür olmasının yanında. Okuyun, düşünün ve tavsiye edin etiketli bu kitabı keyifle okudum.
Kitapla kalın...