Travmanın etkilerinin çok küçük çocuklar söz konusu olduğunda bir ömür boyu devam etmesinin nedeni, beynin yaşamın ilk yıllarında çok hızlı bir şekilde ve bölüm bölüm büyüyerek gelişmesidir. Genç beyinler sevmeyi ve dili nasıl hızlıca öğreniyorlarsa olumsuz deneyimlere de o derece açıktırlar. Hamilelik sırasında, bulunulan aya göre fetüsler nasıl belli toksinlere duyarlı ise, çocuklar da travmanın meydana geldiği zamana bağlı olarak olayın kalıcı etkilerine açıktırlar. Bu yüzden, travmanın deneyimlendiği zamana göre çocuklarda farklı semptomlar gözlemlenebilir. Örneğin, maruz kaldığı acı verici ve tekrarlanan bir cinsel tacizi tarif etmekten yoksun, iki-üç yaşlarında, henüz konuşamayan bir çocuk dokunulmaya karşı koyma, yakın ilişki kurarken endişe duyma gibi ilişkisel problemler yaşayabilir. Oysa aynı taciz deneyimini yaşamış on yaşında bir çocuk daha belirli, olaya özel yer, kişi ve tacizin oluş biçimiyle ilgili belli olgulara karşı bir korku geliştirmeye daha yatkındır. Bu kötü deneyimi ona hatırlatan kişi, yer ve objeleri gördükçe endişe ve korkuları artacaktır. Bunlara ek olarak daha büyük yaşta bir çocuk, korteksten kaynaklanan utanç ve suçluluk gibi daha karışık duygu durumlarını, yaşadığı olay ile özdeşleştirecektir. İki-üç yaşlarında bir çocukta henüz korteks gelişmediği için taciz bu yaşlarda yaşanıp sona erdiyse utanç, suçluluk gibi semptomların oluşması olası değildir.
Sayfa 87
·
1 artı 1'leme
·45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.