Gün akarak kendini bırakıyor, eprimiş kızıllıklarda tükeniyor. Ne biri çıkıp bana kim olduğumu söyleyebilecek, ne de bir zamanlar var olduğumu bilen olacak. Bilinmeyen dağdan asla öğrenemeyeceğim vadiye indim ve adımlarım, yavaş günbatımında, ormandaki düzlüklerde bırakılmış izlerdi sadece. Bütün sevdiklerim beni karanlıkta unuttu. Son gemiyi duyan bile olmadı. Posta da o mektuptan habersizdi, ki zaten mektubu yazacak kimse yoktu.
Ve her şey sahteydi. Başkalarının anlatmış olduğu öyküleri tekrar anlatan olmadı; bir vakitler aldatıcı bir umuda kapılıp bir liman bulmaya gidenden, gelecekteki sislerin, yaşanacak kararsızlıkların bu oğlundan da haber yok. Adımı gecikenler arasında sayıyorlar ve bu ad bile bir gölge, bütün geri kalanlar gibi.
Sayfa 269Kitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.