Üslup açısından edebiyatımızın belki de en marjinal yazarıdır Yusuf Atılgan. Modernistlerin içerisinde de ayrı bir parantez açılmalı. Her iki kitabında da kitabın yarısına kadar “Oğuz Atay okumaları” diye nitelendirdiğim başarısız çıkarmalarıma dahil olacak diye korkmadım değil. Kitabın gelişme ve sonuç kısımları var fakat giriş yok. Ortasından dalıyor anlatmaya. Taşların oturması okurun kapasitesine kalıyor biraz ve maalesef söz konusu ben olunca taşlar da biraz geç oturuyor. Nereden geldiği belli olmayan hatrı sayılır bir geçim kaynağının aylak adam olabilme lüksü tanıdığı bir baş kahramanımız var. Düşüncelerinde, söylemlerinde, kurduğu ilişkilerde çocukluk travmalarının etkisinin bilincinde ve bu yüzden acı çekiyor. Aylak Adam aynı zamanda mükemmel bir baba-oğul çatışması da sunuyor. Hayatımda belli bir zamana kadar bunu yadsımış olsam da bir yerden sonra çocukluk yıllarımızın hayatımızın geri kalan kısmını belirlediğini kabul etmek durumunda kaldım. İkili iletişimlerde büründüğümüz kimlikler, kurduğumuz ilişkiler, bu ilişkilerdeki rollerimiz, yaptığımız çok basit kıyafet tercihlerinde bile geçmişimizdeki gerçekleşmiş veya gerçekleşmemiş yaşantıların etkisini görmek, bilincinde olmak acı verici olabiliyor bazen. Aylak adam da babasının yaşadığı birlikteliklere şahit olmanın lanetiyle kuruyor ilişkilerini ve maalesef başarısız birer çıkarma işte hepsi. Ölmeden önce mutlaka okuyun veya okuyunca hayatınız değişecek kitabı değil bu. Hiçbir kitap da öyle değildir zaten. Zamanınız olursa bir ara okuyun işte…

Aylak AdamYusuf Atılgan · Can Yayınları · 201959,8bin okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Maviş