"Bir insanı gerçekten sevmek, onun tuhaflıklarını, hiç kimsenin, kendisinin bile benimseyemediği, hatta fark etmediği huysuzluklarını sevmektir. İnsanların en esaslı yönleri uyumsuzluklarında saklıdır çünkü.
Gelgelelim günün birinde, her nasılsa elime geçmiş bir Boğaziçi Limon Kolonyasının üzerindeki İstanbul resmini görmemle değişiverdi her şey. İki parmak parmak kalınlığındaki resmin cart mavi sularına, iç burkacak denli kötü çizilmiş Şehir Hatları vapuruna bakakalıp ağlamaya başlamıştım. “Yurt özlemi” denilen, kiminin bıyık altından gülerek küçümsediği, kiminin “yabancı”yı aşağılayarak, kendini yüceltmek için eski moda bir söyleme alet ettiği o duyguyla ilk tanışmamdı bu benim. Benliğimdeki Türk’le ilk göz göze gelişim. İstediği kadar sığ ve sıradan gözüksün, basit, yalın ve açık bir biçimde İstanbul'u kendi dilimi, kendi topraklarımı, kendi insanlarımı özlemiştim.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.