Buranın köylerini gezdim. İlk gittiğim köyde gece kalmıştım. Gece helaya gidecektim.
- Helanız nerde? diye sordum.
Elime bakır bir ibrik verip,
Buraları hep hela... Şöyle açıl! dediler.
Biçilmiş buğday tarlasının içine daldım, dik saplar ve kesekler arasında kendime yer açarken köyün köpekleri başıma üşüştü. Konuk olduğum evdekiler yetişmese, iri köpekler beni paralayacaklardı. Evden, komşulardan köylüler çıktı. Onlar beni çevirdi, köpekler onları çevirdi. En ortada, ekin sapları ve kesekler arasında ben, çevremde köylülerden bir halka, onların dışında köpeklerden bir halka. Köpekler havlıyor, köylüler de köpeklere,
- Hoşt hoşt!.. diye bağırıyorlar. Aradabir içlerinden biri de bana
- Korkma Bey, korkma, keyfine bak! diye sesleniyor.
Sen keyfi gördün mü? Ayağa kalktım. En önde elimde ibrikle ben, arkada "Host hoşt!.." diye bağıran köylüler, daha dışta havlayan köpek sürüsü... Böyle bir törenle eve girdim.
İşte helasız yaşayan bu köylüyü biz, hiç utanmadan, sıkılmadan, "Sen herşeyi bilirsin aslanım, senin sezişin var yiğidim!" diye sırtını sıvazlayıp onu uyutmaya, kendimizi kandırmaya çalışıyoruz.
Sayfa 226 - Nesin yayıneviKitabı okudu
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.