Ah mine'l aşk!
Kanadını alevlere yakan pervâne muma şöyle dedi:
"Behey divâne, haydi ben âşığım, bana yanmak yaraşır, peki sana ne oluyor, sen neden yanıyorsun?"
Mum hem yanıyor, hem cevap veriyordu. O sırada göz yaşları süzülüyor, başından dumanlar tütüyordu:
"Bal gibi tatlı sevgili bir yârim vardı, şimdi ondan ayrıyım, ya nasıl yanmayayım? A iddiacı pervâne! Zannımca aşk senin için değil, benim içindir. Çünkü senin ne yanmaya sabrın, ne alevde durmaya kararın var. Kanadın azıcık yandı diye alevin önünden kaçıyorsun. Hâlbuki ben baştan ayağa yanasıya, eriyesiye, tükenesiye kadar sabrediyorum. O hâlde ey başımdaki ateşi görüp de kıskanan pervâne, gel bir de içimde yanan ateşi gör."
Sayfa 313
·
1 artı 1'leme
·435 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.