Dünyada tek bir insana inanmıştım. O kadar çok inanmıştım ki bunda aldanmış olmak, bende artık inanma kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama,darılmama,onun aleyhinde düşünmeme imkan olmadığını hissediyordum ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık âdeta bütün insanlara dağılmıştı;çünkü o benim için bütün insanlığın timsali idi. Sonra aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum.
O beni çoktan unutmuş olacaktı.Kim bilir şimdi kimlerle yaşıyor,kimlerle dolaşıyordu.
...
Kaybedilen en kıymetli eşyanın,servetin,her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor.Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor.Bunun sebebi herhâlde, "Bu böyle olmayabilirdi! " düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
··
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.