“Bir anne-babanın, çocuklarını iki kolu ve bacağından sıkı sıkı tuttuklarını, burnunu sıktıkları çocuk mecburen ağzını açınca yemeği oraya tıkıştırdıklarını kahkahalarla gülerek anlatışlarına şahit olmuştum. Kendilerine bu yaptıklarının hatalı olduğu söylenince birden ciddileşerek "Aa, ama yemiyor, ne yapalım! Madem başka yolu yok, tabii ki böyle yapacağız!" demişlerdi. Onlara göre onların görevi çocuğun ağzına yemeği bir şekilde sokmaktı; madem çocuk ağzını açmıyor, yemeği oraya zorla sokmalarını bir başkası nasıl eleştirebilirdi? Çocuğun ağzı onlarındı ve o ağızla ne yaptıklarını bir başkasının sorgulayabilmesi onlara hadsizlik gibi geliyordu. Bu yaklaşımın çocukta direkt olarak yeme bozukluğu olmasa bile önünde sonunda bir problem ortaya çıkarması kaçınılmaz. Çocuğuna dayakla yemek yediren anneler tanıyorum. Çok anne var ki çocuğun bedeninin doğum itibariyle artık kendisininkinden ayrıldığını kabullenemiyor. Sizin mideniz ayrı, çocuğun midesi ayrıdır. Sizin bedeniniz ayrı, çocuğun bedeni ayrıdır. ”
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.