çoğunuz okumaz ama harika alıntı :)
"Hocam, ne olacak bu işin sonu?"
"Aşk bu, sonu bilinseydi kim yaklaşırdı ki yanına. Aşk insanı olgunlaştırır, ehlileştirir, büyütür. İnsanın yazgısını arayışları tayin eder bazen de. Mademki Yusuf'un imtihanı budur, o zaman bize de susmak, gerekirse ona yardım etmek düşer."
"Onu hiç böyle görmemiştim hocam. Kendimi garip hisse diyorum. O kızı kıskandım sanırım, Yusuf ilk kez bana söylemeden bir şey yaptı. Ona kızgın değilim ama çok incindim."
"Aşk denen marazın çaresi henüz bulunmadı. O bu haldeyken ondan incinmek olmaz. Boş kalbin işleyişi ile dünyanın dönüş hızı aynıdır. Kalp dolunca dünyanın da, kalbin de vezni bozulur." "Havsalam almıyor, nasıl bir büyüdür ki bu hocam?"
"İnsan kendini bilmeye, etrafını saran boşluğu fark ettiği an başlar. Adını koyamadığı bu boşluğa tırnaklarını geçirir. Onu eksiltemediğini, yok edemediğini anlayınca direnmekten vazgeçer ve çevresini eşyalarla, türlü uğraşlarla, ilimle, sanatla doldurmaya çabalar. Bir süre sonra anlar ki bunca şeye rağmen başını döndüren boşluk aslında dışında değil, içindedir. Üstelik onu doldurmak için koyduğu her nesne boşluğu küçülteceğine, genişletmiştir. Ateşe atılan odun gibi... O günden sonra ne eşya, ne para, ne başka bir şey. O boşluğa inanır ve içine sığacak birini arar. O insanı bulunca, ya da bulduğunu sanınca da boşluk, dev bir denize dönüşüp arayanı dibine çeker."
"Anlattığınız kadar mı aşık sizce de hocam? Benimle aynı fikirde misiniz?"
"Yusuf'un gözlerine baktım evlat, kuyuya çoktan düşmüştü".
Sayfa 158 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.