Schopenhauer, insanın sonu gelmez arzulara sahip bir doğası olduğuna; her bir arzunun yeni bir arzuyu kışkırttığına, döngüsel olarak devam eden bu durumun insana acı çektirdiğine dair kötümser bir görüşe sahipti. Bu doğrultuda, Schopenhauer'in dile getirdiği temel iddia şuydu: irade, arzulanan ile bu arzulananın eksik şekilde tatmin edilmesinden doğan açığın yarattığı acı çekmenin tezahürüdür. Bu iddia çerçevesinde Schopenhauer iradeyi irrasyonel olan ile özdeş görmekteydi. Çünkü, ona göre, irade aklın değil, hepsi bilinçaltı ve duygusal mahiyetteki hayaller, dürtüler, tutkular ve duygulanımlardan oluşan kalbin sesiydi ve bu ses esasen bedenden gelmekteydi (Mestrovic, 1988: 57).
Sayfa 204 - Timaş Yayınları
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.