Dönerken Nezahat Teyze'ye uğramıştım. Yeni komşumuza gittiğimi biliyordu. Mahalleliyle temasını en aza indirmişti ama görünmez ağları vardı ve hangi evde kim ne yapmış, her şeyden haberi olurdu. Başlarda Ablalar kapısını epeyce aşındırdı, toplantıya moplantıya gelmem deyince hakkında bunamış söylentilerini çıkarıp vazgeçtiler. Saçlarının kınasını yenilemişti. Nuran söyledi dedi, bizim üşütük Semih, doğrudan yüzüne bakarmış bunun. Hadiii dedim. Bir hayli güldük. Eh, demek Semih bakacağı yüzü bekliyormuş. Peki millet bu yüzden mi ileri geri konuşuyor diye sordum Nezahat Teyze'ye. Yok dedi, ciddileşti. Dul kadın, başı açık, çalışıyor. Bizim adamlar dedikoduları arlanmadan yayarlar, bizim kadınlar da itaat eder, daha beterini icat ederek yağ çekerler, düşünmek istemezler. Durdu, yüz yıllık kareli desenleri olan muşamba kaplı masaya yaslandı, açık renk gözlerinde birkaç bulut gezdirdi, sadece acı çekmek, eza görmek bu dünyada değilse bile öte dünyada mükafatlandırılmak üzere kurgulandık diye devam etti. Erkeklerle başa çıkmak için birkaç yol biliyorduk ama bu yollar sadece almak ve vermek üstüneydi. Bir giysi, bir sehpa takımı, bir yeni model televizyon alınmazsa surat asılırdı, uzun sürerse dayak yenirdi, sonunda huzuru geri getirmek için o nesne alınırdı. Kimimiz kızar, hiddetlenir, burunlarından getirmeye ahdederdik, kimimiz çocuklarımızın üstüne kapanırdık, kimimiz her an tersine dönüşmeye hazır bir havailik edinirdik. Ama erkekler yeni yollar buldular, sırtımızın sıvazlandığı, değer gördüğümüzü sandığımız toplantılar icat ettiler, vaizler getirdiler, kocalarına itaat etmeyenler için cehennemin tüyler ürpertici eziyetlerini öyle bir anlattırdılar ki, tövbelerimiz istiğfarlarımız günler boyu arşa tırmandı. Ne oldu, akşamları kahvelerine daha rahat gider oldular, dışarılarda iş tutanlara daha az sorgu sual edildi, parti büyüklerinden, belediyeden iş, çöp konteynırı, yeni bir mescit sözü aldılar.
Sayfa 28 - KomşuKitabı okudu
·
52 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.