Bir iğne, bir kerecik batma silik bir nokta bıraktı kolumda , hâla duruyor. Canım tatlı o yıllarda, deri hassas, vücut acı görmemiş, ruh temiz, genceciksin, can acıyı ne bilsin? Şimdi öyle değil bak; düşünüyorum da, bu kadar yıl ve bunca olandan sonra tekrar otursam aynı koltuğa, ne çizdirir, ne yazdırırdım acaba? Göğsümü açardım belki, derdim sol göğsümün üstüne "dikkat kırılır" yazsana... Ya da ne bileyim, boğazıma, tam da oradaki çukurun üzerine bir düğüm çizdirirdim belki yutkunamadığım zamanları temsilen? Yoksa kolumun kanadımın nasıl kırıldığının timsali olarak kollarıma fay hatları mı çekseler siyah mürekkeple? Sağ elmacık kemiğimin üzerine küçücük bir şişe mi çizseler yoksa; gözyaşlarım içine aksa, zayi olmasa. Sağ omzumun üzerinde hâlâ duran o belli belirsiz çizgiye bakarak düşünüyorum bunları. İnsan nasıl da kabullenerek geçiyor acının içinden. Tek bir iğnenin verdiği acıya dayanamazken; zamanla türlü oklara göğsünü açıyorsun. Bazen, kendine yeni bir kader çizdirebileceğini bilsen, binlerce iğnenin aynı anda batıp çıkması için avuçlarını imanla açmaya razı oluyorsun...
Şermin YaşarKitabı okudu
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.