Hayat hep sağlık ve afiyetle geçtiğinde, kıymeti azalır, hakikate kısıtlı bir ayna olur. Bu tür bir yaşam dışarıdan keyifli görünse de, esasında tekrarlardan ibaret bir sıkıntı döngüsü, bir usanç yumağıdır. Bu usancın getirisidir ki, vaktin çabucak bitip tükenmesini arzular; zamanın yok oluşunu ve yılların eriyişini eğlencelerle hızlandırmaya uğraşır insan. Hayatın, ona bir hapishane gibi görünmeye başladığı, keyif ve eğlencelere her fırsatta dalmaya çalışmasından bellidir. Zaman geçmiyor, akşamlar gelmiyor, sabaha varılamıyor, haftalar tükenmiyor, diye düşünür; vaktin geçmesi, akması, hızlanması için türlü arayışlara girer. Hayat hapsinden serbest kalmanın çaresi gibi görür bohemliği... Bu yüzden en tutsak olduğu vakitler olmasına rağmen, kendini özgür hisseder, eğlendiği vakitlerde bir tek... Hayatı bir hapishane değil; kıymetli, verimli ve gerçekten mutluluk vesilesi olsaydı, o da vaktin geçmesini değil, yavaşlamasını arzu ederdi.
Sayfa 66Kitabı okudu
·
1 artı 1'leme
·34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.