“Belki de ben anne ve babamın oğlu, Volodya'nın kardeşi değil, Allah rızası için evlat edinilmiş bir yetimim…” diyordum. Bu gülünç düşünce bana bir tür melankolik teselli vermekle kalmıyor, bir hayli mantıklı geliyordu. Mutsuz olmamın yaptığım hatalardan kaynaklanmadığını, doğuştan buna mahkum olduğumu ve kaderimin, zavallı Karl İvaniç’inkine benzedigini düşünmek hoşuma gidiyordu.”
Sayfa 195Kitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.