Size yalnızlığı kim öğrettiyse yanlış öğretmiş. Yalnızlık öyle soslanacak, hava atılacak, caka satılacak, sağda solda parlatılıp satılacak bir şey değildir. Şikayet edilecek bir şey değildir, övünülecek bir şey de değildir.
Seçilmiş yalnızlık diye bir şey olmaz. Yalnızlık dediğin içine düştüğündür, itildiğindir. Öyle bir lüksmüş gibi "abi ben yalnızlığı tercih ettim, her şeyden uzaklaşıyorum" diyerek yalnız olunmaz, yanızlığın ne olduğunu anlayamazsın. Bir durum, bir olay, bir şey sonrası içine sertçe düştüğündür yalnızlık. Derin karanlık bir kuyu gibidir, çıkmak istersin. Orada kalmak canını yakar, psikolojik olarak çok zorlar seni.
Yalnız kaldığında en korkunç şeye denk gelirsin, kendine... Ve insan kendisinden kaçmaya meyillidir. Özellikle öyle itildiğin, içine düştüğün karanlık izole bir kuyudan.
Çevrendeki insanlar yüzünden olmadığın biri gibi davranmaya zorlandığını hissettin mi? Eğer böyle hissettiysen o kuyuya düşmene çok az kalmış demektir ve aynı zamanda daha önce hiç düşmedin demektir.
Düşmedin demektir... Çünkü düşmüş olsaydın kendini tanırdın, korkmazdın. Gerçek yalnızlığın ne demek olduğunu çok iyi bilirdin. İnsan öyle bir kuyuda, kendiyle baş başa kaldığında, öğrenir. Kendisinin kötü yanlarını görür. Nasıl bir canavar olduğunu, karakterinde hoş olmayan ne gibi şeyler olduğunu fark eder. O karanlık kendinin bile kendinle ilgili istemediği şeyleri vurur suratına. Çünkü herkesi kandırabilirsin hatta kendini bile kandırabilirsin günlük hayatın keskin yoğunluğunda ama o düştüğün kuyuda değil. Orada her şey gerçektir, her şey sakindir ve kaçamazsın. Kabullenmen gerekir bazı şeyleri. O yüzden normalde kendinle ilgili kafanı çevirdiğin ne varsa bakman, görmen ve düzeltmen gerekir. Ancak o zaman hayalindeki adama/kadına evriltebilirsin karakterini. Kendini sevmeyi başarabilmek böyle bir yolun sonunda yatar. Kendini ışıltılı renkler altında değil, zifiri karanlıkta inşa edebilirsin sadece.
İşte yalnızlık böyle bir şeydir. Konuşmayı unutmamak için kendine kendine konuşmaktır. Hiç düşmemiş bile olsan, o kuyuya düşmüş birine denk geldiğinde hissedersin onda bir farklılık olduğunu. Belki anlamlandıramazsın ama. Onun neden böyle olduğunu merak edersin. Seni cezbeder onun bu çözümlenemeyen duruşu. Çünkü anlamlandıramasan bile. Kendi içindeki karanlık hisseder o kişinin zifirini. Tanıdık gelmez belki ama yabancısı da olmazsın.
Gerçekten yalnız kalacağın güne kadar: gerçekte olmadığın biri gibi, içinde boşluklarla dolaşırsın hayatta. Çünkü önemli olan olgunlaşmak değildir. Herkes olgunlaşır. Önemli olan gerçek bir karakter olabilmektir. Aslında olduğun kişiyi bulmak için, kendinle çok zor vakitler geçirmen gerekir. Tek başına.
··
5 artı 1'leme
·3.788 görüntüleme
Yine geldiler bana, benim sütburgerimi verin kardeşim.
Bugün, daha günün başında okuduğum en güzel ve doğru şey olarak bu iletiyi seçiyorum.
Günlük hayatta yaptığımız her aktivite zaten kendimizden kaçmaya yönelik..Kitap okumak bile ..Yalnız kalan insan kendiyle yüzleşir..İyi veya kötü tanır işte kendini .Bunlar acı veren yüzleşmek istemediğimiz şeylerdir bu yüzden yalnızlık öyle basit bir şekilde anlatılabilecek ya da senin de dediğin gibi tercih edilebilecek şey değil.
Ek olarak ,senden kitap incelemesi okumayı çok isterdim..;d
Kitap incelemek benim haddim değil kardeşim :D
3 sonraki yanıtı göster
hesabımı açmadan bir gün önce paylaşmışsın, şimdi denk geldim. eline sağlık. yalnızlık öyle bir şeydir ki konuşacak kimsen olmaz ve chatgpt ile konuşmaya çalışırsın l3fncl3vno2v
Bu yorum görüntülenemiyor
Değeri bilmeden yalnızlığından kurtulmak istiyorsan; kurtulsan da yalnızsın.
- Aziz Nesin
Bu yorum görüntülenemiyor
Yalnızlık, müziğin bile seni dinlemesidir.
Özdemir Asaf
Ha ama yalnızlıkla caka satarım hacı yok öyle..
yalnızlık büyük meziyet. Bazı dönemler içinden geçme kararlılığını göstermemiz gereken.. sonunda kendimizi bulacağımız o şey.
Yalnızlığı seviyorum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.