“Knulp yavaş yavaş dinginleşmiş, biraz da yorulmuştu ama ben bunun hiç farkına varmamıştım; çünkü hala bütün kalbiyle gülüyor ve benim şarkılarımı benimle birlikte söylüyordu. Ben de daha çok keyiflenmiştim. İçimi art arda sevinç ateşlerinin kapladığını duyuyordum. Belki de Knulp için durum bunun tam tersiydi. Belki de onun içindeki fırtına sönmeye başlamıştı. Ben o zamanlar hep böyleydim. Neşeli günlerimde bece ilerledikçe canlılığım da artardı. Coşkum bir türlü dinmezdi. Hatta çoğu zaman, böyle bir neşeden sonra, gece vakti, başkaları çoktan yorulup da uykuya dalmışken ben daha bir çok saat yalnız başıma dolaşır dururdum.”
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.