İLK DÜŞÜŞÜM DEĞİL BU ANNE!
Daha gözlerimi açamamışken
Sineme henüz dolarken nefes
İki kapılı han denilen dünyada
Yalnızlığımla kaldım bir başıma
Ellerim ararken anne sıcaklığını
Uzun, soğuk kış gecelerinde
Karanlık duvarları şahit tutardım
Hasret dolu dökülen göz yaşlarıma
Onlarca çocuktuk bir koğuşta
Hepimizin dizleri yara bere içinde
Gündüzleri açan bir çiçekken
Solup giderdik geceler boyunca
Harflerle tanışınca kara tahtada
Adını kazıdım sayfalar boyunca
Sen beni bırakıp gitsen de Anne!
Özlemin saklı kaldı hep içimde
Bu, ilk düşüşüm değildi toprağa
Şimdi mavi bir gökyüzü başımda
Ayaklarımın altında vatan toprağı
Geceleri ziyaret ederim ay’ı yıldızı
Yetim ve öksüz yazın mezar taşıma
Bu vatan uğruna düşünce toprağa
Kimdir bu diye bir gün soran olursa
Bir garipti, gelip geçti deyin