Yine bir arkadaşım var da benimle dertleşiyormuşçasına okuduğum ve asla sıkılmadığım bir 
Ali Lidar klasiği .. Şiir türünde olduğu iddiasına rağmen bence şiir de değil okuduklarım .. Ne bileyim şiir de bir kafiye ararsın, öyle bir yazmış ki yine; seni, beni, bizi, çocukluğumuzu, ergenliğimizi, sevdiğimizi, yerdiğimizi, uğradığımız haksızlığı, aşklarımızı, yanılgılarımızı öve söve bir güzel yazmış adam. Asla şiir gibi bayram gelir ellere, sevgi verir dillere kıvamında da değil öyle yani, bayağı dümdüz yazmış hem de ne güzel yazmış. Bazen kırgınlığını anlatırken dudağı titreyen bir beyefendi, bazen uğradığı haksızlığa söven bir züppe olmuş. Çok az insanda var bu rahatsız etmeyen üslup. Betimlemeleri de öyle bir güzel, okurken olayın tam içinde buluyorsunuz kendinizi. Her kitapta işte bu dediğim bir favori alıntım muhakkak vardır. Öyleyse tıpkı onun üslubunda bir dilekle; “Ulan keşke o yazmasaydı da bu sözü ben düşünüp yazmış olsaydım.” diyeceğim bir alıntı ile nihayete erelim.
“Öfke nüfuz ederken şiddetle damarlarımıza, ve kırmak birbirimizi başka her şeyden kolayken, akıl etsek keşke o an ölümü ve ayrılığı. Ölümü düşünen insan kendini nasıl önemser? Ne daha önemlidir mahkeme-i kübradan? Ölüm fikri en büyük ego terbiyesidir. Ölümün olduğu yerde öfke hükmünü yitirir.” Keyifli olsun, verimli olsun ..
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.