işte bu, dostum! Bu, bizi bütün zenginlikler içinde yoksul kılan yalnız olamamamız içimizdeki sevginin, yaşadığımız sürece, ölüp gitmemesi.
Ama kimse de demesin ki bizi yazgı ayırmıyor! Biziz bunu yapan, biz biziz kendimizi bilinmezin gecesine; herhangi başka bir dünyanın soğuk yabancılığına,fırlatıp atmaktan haz alan. olabilseydi; güneşin alanını da terkeder, yanılgı yıldızının sınırlarının ötesine saldırırdık. Ah! İnsanın yabanıl yüreğine denk bir yurt yok; nasıl, güneşin ışınları yeryüzünde ilkin olgunlaştırdığı bitkileri' sonradan kurutup yakarsa, insan da öldürür yüreğinde gelişen tatlı çiçekleri neşelerini, yakınlığını ve sevginin.