Yokuş
Buzdaki yansımadan arkamdaki yalnızlığı görüyorum. Ve hemen aklımdan geçenleri fark ettiğini anlıyorum. Yani bir küreğe dönüşüp Soru İşareti Olmaya Çalışan İnsan’ı oradan kurtarmak isteyebileceğimi... Oysa bunu ben de henüz tam düşünmemiştim. Gerçi kürek olmak şu an insan olmaktan daha elverişli olabilirdi. Üstelik düşünebilen ve onu kimsenin tutmasına ihtiyacı olmayan bir kürek… Böylelikle onu saplandığı buzdan kurtarmak için kendi kendime yetebilirdim. Önemli olan olabilmekti. Bütün ruhumla bir kürek olduğumu hissetmeliydim. Soru İşareti Olmaya Çalışan İnsan’ın yalnızlığı arkasında olduğuna göre insan ruhu asla bir nesneye dönüşemiyordu. Bu durumda benim bir kürek gibi hissetmemi hiç kimse engelleyemezdi.
·
5,7bin görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.