...o hâlde yaşıyorum diye başka ölümler yaratıyordu. Hakikatte bunlar hep o varlık vehminin çocuklarıydı. Çünkü hakiki ölüm ıstırap değildi, kurtuluştu; hepsini hepsini bırakıyorum, son suzluğa karışıyorum. Aklın bittiği yerde parlayan büyük incinin kendisi oldum; ondan bir zerre değil, kendisi. Aklın serhaddinde hiçbir aydınlığın gölgelemediği yerde kendi içinden aydınlık, pırıl pırıl tutuşan büyük su nergisiyim. Fakat hayır, o bunu diyeceği yerde, "Madem ki düşünüyorum. O hâlde varım, madem ki harp ediyorum, o hålde varım, madem ki ıstırap çekiyorum, o halde varım! Sefilim varım, budalayım varım, varım, varım!" diyordu.
·
124 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.