Neslihan; seni ilk defa evimin balkonunda oturup ay ışığında bu kentin güzelliğini seyrederken gördüm. Sen, bana yaşamın insanoğluna sunulan en değerli şey olduğunu hatırlatan nadide bir çiçek oldun. Öylesine nadir bir çiçek ki hangi kırda hangi yüce dağlarda açarsın bilinmez. Geceyi aydınlatan parlak yıldızların altında gözlerini görüyorum. Pırıl pırıl parlayan, ışıltısıyla kalbime umut dolu bir buse konduran gözlerini. Biliyor musun ben bir polisim. Sen, gözlerini aydınlık sabahlara açasın diye, gece sabahlara kadar uyanık kalıp, eşine çocuklarına hasret kalan, hafta sonu tatili, kurban bayramı, ramazan bayramı, milli bayram, kar tatili olmayan. Her an bir ek görevle evinden çağrılan, canı sıkkın amirlerinin şamar oğlanı olarak görülen, vefalı ama vefa görmeyen polislerden. Beni böyle sever misin gözümün nuru? Ellerim hep ellerinde, gözlerim hep gözlerinde olmayacak. O görev senin bu görev benim, sabahım akşamım olmayacak. Geceleri yatağımıza yalnız girip belki bana isyan edeceksin. Çocuklarımız baba sevgisini yeterince tatmayacak. Söyle, yine de beni böyle sever misin?
Sayfa 29Kitabı okudu
··
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.