"Sen hep böyle miydin?” diye araya girdi Latife.
"Nasıl böyle yani?”
"Yani... Hep karşındakini anlayabilmek üzerine mi kurdun hayatını? Yani sana yapılan her densizlikte, Zübeyde Hanım'ın sen odadan çıkar çıkmaz Abdurrahim'i tembihlediğini duyduğunda mesela ya da doktor açık açık Jülide'nin öleceğini söylediğinde hep aynı şeyi yaptın. Hep karşındakini anladın."
Fikriye birkaç saniye sessiz kaldı. Sonra yüzünde alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi. Alay ettiği başkası değil, sadece kendisiydi.
"Evet," dedi. "Evet haklısın. Hep karşımdakini anladım ben. Belki de benim kendisini sevdiğimi bile bilmeyen birini yıllarca beklediğimden... Belki de hayatımı, başka ülkelerde de olsa onu hissedebilmek, mektubundaki her harf kıvrımına bir anlam yüklemek, her bakıştan bir mesaj çıkarmak üzerine kurduğumdan... Belki kendimi bildim bileli onu kendimden önce tuttuğumdan... Ve hep onu anladığımdan... Hep onu kendi içimdeki tüm kavgalarda temize çıkardığımdan...
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.