Sabahattin Ali Yirmi beş yaşıma kadar okuduğum en güzel,hatta belki gerçek,aşk hikayelerinden biri.
Kitap,Ankara'da,çokça eski kelimeyle birlikte,sıradan insanların hayatlarına bir bakış açısı geliştirerek başlıyor.Raif Efendi'ye gelene kadar insan mahlukatı hakkında,bana Dostoyevski'nin üslubunu anımsatan,birçok tasvir okuyoruz.Karşılaştığım eski kelimeleri kitabın arkasındaki boş sayfalardan birine yazmakta fayda gördüm.
Havranlı Raif Efendi,o sıralar Almanca bir romanı çeviren içine kapanık,başarılı ama bir o kadar da mütevazı bir tercüman olarak karşımıza çıkıyor.Sonrasında da başka birçok niteliği olduğunu öğreniyoruz.
Raif Efendi'nin kurulu düzeniyle de tanıştıktan sonra,onun hastalığı kendini gösteriyor.Ve nihayetinde Rauf Efendi'nin yakılmasını isteyeceği siyah kaplı defteriyle hikayesine de yelken açmış oluyoruz.
Raif Efendi ve Maria Puder'in aşkını okurken kitabın sonunda artık gözyaşlarınızı tutmak mümkün olmuyor.
