Bu şehirde kendim olamıyorum bir türlü. Sürekli kendimi özlemekten yorgun düşüyorum,. Yaşadığımız hiçbir şeyden emin değilim. Hiçbir ilişkiden. Hayatımıza birileri giriyor, tamam işte, aradığımız insanı bulduk, diyoruz, her şey çok yolunda giderken, birden yıllarca arayıp da güçlükle bulduğumuz insan, bize kimsenin yapmadığı kötülükleri yapıyor, neye uğradığımızı şaşırıyor, bastığımız toprak derinden sarsılıyor, ama biz sanki hiçbir şey olmamış gibi, o insan için; yeterince tanıyamamışız, deyip, elimiz kalbimizde, yeni birisini aramaya başlıyoruz. Bu böyle sürüp gidiyor. Bizim gerçek dostumuz kim? diyor o zavallı, ama hâlâ çevik parmaklarımızla saymaya başlıyoruz. Kala kala bir dostumuz kalıyor. İşte o an aklımıza onun bizi aylardır aramadığı geliyor... Bizi aramadığı, uzakta kaldığı, bizimle içili dışlı olmadığı için hâlâ ve hâlâ gerçek dostumuz olarak kaldığını hissedince, elimiz kalbimize bir kez daha gidiyor, o yalnızlıktan ve düş kırıklığı dan artık saçmalayan kalbimize.
Sayfa 93 - GENDAŞ KÜLTÜRKitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.